ก็ไม่รู้จะเขียนว่าอะไร ถ้ายังจำได้เมื่อวานเรายังเคยออกจากบ้านเล่นตามประสาเรา ไม่ว่าจะเป็นขี่จักรยานเล่น มีความคิดความเพ้อแบบเด็กตัวเล็กๆเขาคิดกัน ถัดมาหน่อยเราก็เรียนหนั้งสือชั้นอนุบาล ประถม มัธยมเวลาผ่าน ตัวเราไปเร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น จนตอนนี้ผมแทบจำไม่ได้เลยว่าความคิดความฝันในวัยเด็กนัั้นมันมีรูปร่างยังไง อาจด้วยเรารู้แล้วว่ามันไกล เรารู้แล้วว่ามันหนัก รู้ว่ามันแทบเป็นไปไม่ได้ รู้ว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างมันก็ยังค้างในใจอยู่เรื่อยไปจนผมตาย....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น